Qarakesek, Aslan ToreҚиын жақындау

Көтеріп аппаратты, шимайлап ақ парақты,
Адамға айналдым түнімен іштегіні ақтаратын.
Сенде жүрек бар ма айтқандарым сақталатын,
Әлде жүрек па сенде айтқан сөзім тапталатын?

Қандай сылтауың қалды, ей, алдымда ақталатын,
Адам бар ма өзі өзіңнен бақ табатын?
Жан едің мен үшін сенімді арта алатын,
Ал қазір құны бір тиын сендік махаббаттың.

Көзің көзіме түссе, бақытты көрсете алмайды,
Барлығы өтіп кетті, мен оны қуып жете алмайм.
Мен саған жегізе алмадым өмірдің шоколадын,
Ренжіме, мен жақта өмірдің шапалағы.

Кімге өкпелейсің ішіңнен қапаланып,
Қайда кетіп барасың қайғымен арқаланып?
Алдыңнан күтіп алатын қандай бақыт бар,
Алдымен қадірін түсін өткен уақыттардың, ей.

Қ-сы:
Жаныңда бола алмадым қалай,
Көзім талды суретіңе қарай-қарай.
Түндерің түнекке тартуда,
Күндерің түнеріп батуда.
Жүрегің — жанған жалын,
Қиын жақындау.