Ali Kınık, TaladroÇocuk gibiyim

kan damladı gözlerimden, alışmışım görmedin mi?
karanlığa boğuldum ay ışığım dönmedin mi?
al bu kalbi, kalbine et bir sefer nakış
rabbim vermesin devanı o nasıl bir bakış

yanık kokuyor sanki bugün gözlerinin ak'ı
seni sevmek son yitirdiğim akıl
aşk bu, uğruna ölmediğimi sölüyorsan
bozuk bir kaset gibi gözlerime takıl

etkisindeyim ben hala o parke sokakların
ve sensiz uyandığım lanet olası sabahların
geceler benden ben gecelerden şikayetçi
bu huzur bozan karanlık her gece ne davetçi

devam eder yokluğunun sonrası
seni mi inletiyor başka tenin somyası
bu yıllar önce köşede bıraktığımın kopyası
zor değildir bir nankörün gözlerini oyması

Ben kumdan bir kale yaptım ki bize
Kimse dokunmasın bu sevgimize
Bu masalı gören olmasın diye
Kâğıttan gemiler saldım denize

Ben kumdan bir kale yaptım ki bize
Kimse dokunmasın bu sevgimize
Bu masalı gören olmasın diye
Kâğıttan gemiler saldım denize

ne yüzün belli kadın ne geçmişin geçmiş
geçmeyen bir geçmiş için geçirmekte neymiş
gözlerimden yaş süzülüp gözlerine mi değmiş?
artık sevmediğine seviyorum demek deneymiş

huzurun katliamı, hislerim kan limiti
sana geldiğim tüm yollar şimdi kar ve tipi
kendini ne sandın yalanlarını görmediğimi mi?
yazdığım son şiir öldü, şair ölmedi mi?

artık yaralıyım ben demlenemem kurcalama
inat uğruna bir kadından hınç alamam
parçalandım daha da fazla parçalama
hala saplı ihanet hançerin tam canıma

yasaklı sevgilerin pasaklı aşk sürgünü
yalan kokan çehrelerin kokulu zevk sümbülü
inancım yok birine, yaklaşan yer süngüyü
bu da karanlıkta yaşayan adamın aşk günlüğü..

Ben kumdan bir kale yaptım ki bize
Kimse dokunmasın bu sevgimize
Bu masalı gören olmasın diye
Kâğıttan gemiler saldım denize

Ben kumdan bir kale yaptım ki bize
Kimse dokunmasın bu sevgimize
Bu masalı gören olmasın diye
Kâğıttan gemiler saldım denize