Қуандық РахымСенің күлкіңнен аумайды

Сен келдің маған, мен жүрген қала
Тар еді мүлде, дем бердің маған.
Мұңайған түнде нұрыңды үрлеп,
Жандандырдың-ау жанымды бірден.

Мұңға батқанда табиғат үні,
Көңлімді менің аулайды.
Сылдырлағаны бұлақтың суы
Сенің күлкіңнен аумайды.

Кетсең де менен, сезімді терең,
Сол кезді ғажап іздеумен келем.
Күлсем шынайы, қуана алмаймын
Кетер, Құдайым, қашан бұл қайғым?

Мұңға батқанда табиғат үні,
Көңлімді менің аулайды.
Сылдырлағаны бұлақтың суы
Сенің күлкіңнен аумайды.